Je rot voelen, omdat je werkt terwijl je kind naar de opvang gaat. Je rot voelen, omdat je moe bent en je je kind niet genoeg aandacht kan geven. Zijn deze gevoelens wel terecht en wat doe je eraan?
Voor veel werkende vrouwen een herkenbare situatie. Je kind vraagt of je kunt helpen op school bij een gezellig en leerzaam uitje. Je weet dat dit soort uitjes alleen kunnen met de hulp van ouders. Maar helaas, alweer kun jij niet. Je hebt met veel pijn en moeite de mensen bij elkaar gekregen voor een overleg. Je kind kijkt je verwijtend aan en pruilt “jij, kunt echt nooit!” Ai, dat doet zeer. Als dit af en toe eens voor komt, komen jij en je kind er wel weer overheen, maar wat als je voortdurend dit gevoel hebt? Wat als je met schuldgevoel je kind naar de opvang brengt, je je veel zorgen maakt of het wel een goede beslissing i
Niet iedereen voelt zich schuldig naar zijn kinderen, omdat zij werkt. Door de gesprekken met vrouwen over dit onderwerp kwam ik er achter dat het veel te maken heeft met je eigen normen. Schuldgevoelens ontstaan als je er een verschil is tussen je innerlijke kompas en je eigen wensen. Je innerlijke kompas beoordeelt of je het wel doet zoals het hoort. De opvattingen van je familie en de maatschappij vormen dit innerlijke kompas. Vaak ben je je helemaal niet bewust van je dit kompas en vaak ook niet van je eigen wensen. Onrust, onvrede en schuldgevoelens geven een signaal af dat er iets aan de hand is, maar wat?
Het vraagt vaak wat gepuzzel om je wensen te realiseren. Wensen zijn niet zo zwart wit. Het is begrijpelijker dat je graag bij je kinderen wilt zijn en een leuke baan wilt. Tel daar bij op dat vrouwen vaak het verwijt krijgen “alles te willen.” en je durft bijna je eigen wensen niet serieus te nemen.
